Woensdagmiddag…… Ik moest met mijn zoon nog even terug naar
school voor de uitslag van zijn Eindtest. “Zullen we op skeelers gaan?” hoorde
ik mezelf opeens vragen. “Echt waar?!” vroeg hij blij. “Tuurlijk!” riep ik. En hoewel ik zelf verbaasd was over
deze spontane ingeving, werd ik steeds enthousiaster.
Terwijl ik mijn Rollerblades (de enige echte!) uit de jaren
negentig uit de schuur opdiepte, kwam er een klein gemeen stemmetje in mijn
hoofd naar boven. “Jij? Skeeleren? Je bent bijna 45! Je hebt al 15 jaar niet
meer geschaatst!” En ik bedacht dat ik maar even wat beschermers er bij moest
zoeken. Het stemmetje kende geen genade, en nu deed mijn hoofd ook nog mee. Op
een groot projectiescherm zag ik plaatjes van mijzelf, wild zwaaiend met mijn
armen en languit achterover vallend. Met lachende pubers om me heen die
meewarig tegen elkaar zeiden “oh, oh, oh, die ouders willen zeker ook nog even
hip doen!”. Het volgende plaatje liet zien hoe ik met een arm in het gips op
mijn werk zou verschijnen, waar ik zou moeten uitleggen dat ik mijn pols had
gebroken bij het skeeleren.
Maar toen was ik het zat: ik besloot het stemmetje én de
filmpjes een halt toe te roepen. “Schaatsen is net als fietsen, dat verleer je
nooit”, zei ik tegen mezelf. En als plaatje zag ik mezelf met een lachend
gezicht en met de wind over mijn blozende wangen door de straten crossen. Een
blije zoon naast me: gewoon genietend.
En zo ging het ook: mijn spieren moesten wat wennen, want
die waren al heel wat jaren niet meer gebruikt. Maar verder ging alles nog net
zoals vroeger. Ik heb genoten en het was nog leuker om dit te kunnen delen met
mijn kind. “Dit moeten we vaker doen, mam!” zei hij. “Afgesproken!” antwoordde
ik hijgend, want ja….mijn conditie moet nog wel even opgekrikt worden hoor.
Maar al met al was ik trots op mezelf en als ik het toch even stiekem mag
zeggen: ik ben best een hippe moeder (ssssssstttt niet verklappen!) ;)
Mama Sanna
Reacties
Een reactie posten