Wachten op de CV monteur terwijl je lijf alleen maar wil liggen. In het donker, in de stilte. Helaas krijgt het niet wat het nodig heeft. Het leven gaat gewoon door. Ook als je lijf de avond daarvoor heeft besloten weer eens een "transient paralysis" (tijdelijke verlamming) te doen. Want dat was al zo lang geleden, tenslotte he? Hoe goed wmo en hulpverleners ook mee willen denken: chronisch ziek zijn is niet gebonden aan agenda's en kantoortijden. Er is duidelijk nog te veel wat ik zelf moet doen. Na al 3 weken in een PEM te zitten, waar ik toch een beetje door heen zit te duwen omdat er nou eenmaal een gezin draaiende gehouden moet worden, crashte ik gisteravond dus flink. De druppel? De boodschappen die ik had gedaan. Hoezo doe je boodschappen??? 1) gezinshulp heeft vakantie -moet ook kunnen!- en de vervanging kan maar 2 uur komen ipv 8. 2) ivm ziekte heb ik een minimum inkomen dus een budget. 3) ivm ziekte heb ik diverse voedselintoleranties dus eten we b
Ik ben Sanna, holistisch life-en healthcoach, moeder van 4 + 2 honden, pedagogisch werker en op ontdekkingsreis in de wereld van gezondheid en voeding sinds 1989. Ik worstel met ME/cvs sinds 1982 en dit gaat met ups en downs, varierend van matig en mild tot -op dit moment- ernstig (en dus bedgebonden). Deze blog ontstond in 2012, en hier deel ik recepten, inzichten, gedachten en ontdekkingen over voeding, gezondheid, kinderen, honden....kortom: het leven! website: heelgezondemama.nl