Heel Gezonde Mama - Over Leven

Het is donker en stil Ik hoor het kloppen van mijn hart Een geruststellend geluid, te midden van een orkaan In mijn brein schudt, flitst, knettert en zoemt het Mijn hele lijf schudt mee Elke spier pijnlijk en trillend Ik ben koud De deken doet zeer op het puntje van mijn tenen Haal het er af! Niemand hoort me Mijn ademhaling gaat traag Te traag naar mijn zin Mijn hart doet mee Stevig kloppend in een slow motion Mijn spieren ontspannen De pijn wordt heviger Mijn lichaam slaapt en beweegt niet meer Hé! Ik ben nog wakker! Niemand hoort me Nog dieper wordt de slaap Maar ik ben niet mee Ik wil hier uit Ik voel mijn hand Maar hem bewegen kan ik niet Ik wil roepen Maar mijn mond blijft stil en gesloten Ik wil zuchten Maar mijn adem slaapt En ik geef me over… Ik wacht…. Tot mijn lichaam weer een heel klein beetje Energie heeft om mij het stuur weer terug te geven Hoe lang gaat het dit keer duren? Een uur? Twee? Een dag?

Afbeelding: Mabel Amber via Pixabay 5 mei…bevrijdingsdag. We vieren de vrijheid. En ja, wat ben ik blij dat ik in een land woon waar ik mezelf mag zijn. Waar ik mag zeggen wat ik vind. Waar ik mocht studeren en werken en niet het aanrecht als enige recht heb, en waar we allemaal mogen zijn wie we zijn. Toch? Als ik dan toch eerlijk mag zijn, moet ik hier toch wel een aantal kanttekeningen plaatsen. Ja, ik wéét dat we het hier beter hebben dan in een heel aantal andere plekken op de wereld. Maar er zijn ook nog een héleboel mensen die zich niet zo vrij voelen als je zou denken. Die niet zichzelf mogen zijn, die keihard veroordeeld worden om wie ze zijn. Of eigenlijk: om wie men denkt dat ze zijn. Vluchtelingen, “buitenlanders”, LHBTI, gehandicapten, om maar een dwarsstraat te noemen. Maar ook de nerd van de klas, of dat meisje met de flaporen, kortom: alles wat “anders” is wordt nog steeds op vele plekken niet geaccepteerd. En mensenrechten worden ook hier elke dag geschond