Heel Gezonde Mama - Over Leven

Het valt me op dat we met zijn allen steeds minder bloggen en vloggen. Of nee, niet minder maar korter!  De wereld gaat sneller en sneller en dat heeft ook tot gevolg dat "we" geen zin hebben in eindeloos geklik op links, het lezen van lange teksten of langer dan 5 minuten naar een filmpje willen kijken. Speelfilms uitgezonderd, uiteraard. Want Netflixen kunnen we dan wel weer uren. 😜 Maar als je het tempo van de uitbouw van het verhaal en het snijden van de beelden vergelijkt met de films en series van pakweg 30 jaar geleden zie je ook daar dat er alles aan gedaan wordt om he "erbij" te houden. Ik verwijt niemand iets hoor, ik merk het bij mijzelf ook. Hoewel mijn aandoening me dwingt te "onthaasten" heb ik ook geen zin in lange verhalen of omleidingen. Daarom schreef ik ook steeds minder hier en steeds vaker direct op mijn FB pagina en zelfs op instagram. Hoewel die laatste eigenlijk geen tekst- maar een beeldmedium is. Tja...dingen verander

Wachten op de CV monteur terwijl je lijf alleen maar wil liggen. In het donker, in de stilte. Helaas krijgt het niet wat het nodig heeft. Het leven gaat gewoon door. Ook als je lijf de avond daarvoor heeft besloten weer eens een "transient paralysis" (tijdelijke verlamming) te doen. Want dat was al zo lang geleden, tenslotte he? Hoe goed wmo en hulpverleners ook mee willen denken: chronisch ziek zijn is niet gebonden aan agenda's en kantoortijden. Er is duidelijk nog te veel wat ik zelf moet doen. Na al 3 weken in een PEM te zitten, waar ik toch een beetje door heen zit te duwen omdat er nou eenmaal een gezin draaiende gehouden moet worden, crashte ik gisteravond dus flink. De druppel? De boodschappen die ik had gedaan.  Hoezo doe je boodschappen??? 1) gezinshulp heeft vakantie -moet ook kunnen!- en de vervanging kan maar 2 uur komen ipv 8.  2) ivm ziekte heb ik een minimum inkomen dus een budget. 3) ivm ziekte heb ik diverse voedselintoleranties dus eten we b

  Ik ben getrouwd! Het was een kleine ceremonie, met slechts 1 aanwezige: ik zelf. Maar het feestelijke gevoel was er niet minder om. Het was een grote dag. Ja, ik heb mij zelf eeuwige trouw beloofd. Iets waar ik bijna 50 jaar voor nodig heb gehad om te durven doen. Wanneer ik terug kijk op mijn leven is het meeste wat ik deed altijd voortgekomen uit de wens anderen te behagen. Ik probeerde te zijn hoe ik dacht dat men mij graag zou zien. Zoiets groeit natuurlijk heel onbewust. De situatie bij mij thuis was niet "veilig" genoeg om mijn eigen persoonlijkheid te ontwikkelen, werd later door therapeuten gezegd. Wat natuurlijk wel een waarheid bevat, maar eigenlijk ook een beetje raar is: want ook dát is een persoonlijkheid die je ontwikkelt in zulke omstandigheden. Namelijk, een persoonlijkheid die zich instelt op anderen, op wat er nodig is op dat moment. Een kameleon. Maar inderdaad: er waren stukken van mijn eigen persoonlijkheid die onderdrukt zijn geraakt en die pas de laat