Vandaag ging ik naar de bioscoop met onze jongste dochter.
Zij had gekozen voor de film “Trolls”. Ik keek er naar uit: het leek me een
leuke, lieve film met schattige figuurtjes. Maar ik had echt niet kunnen
vermoeden dat het me zó diep zou raken!
Voor mij was het bijna een persoonlijk verhaal: ik ben
altijd een gevoelig kind geweest. Nu zouden ze zeggen een Hoog Sensitief kind, maar dat wist men toen niet zo. De jaren zeventig
begonnen best happy, boordevol wolvilt en gehaakte spreien, maar gaandeweg
richting de jaren tachtig werd alles steeds somberder en zwartgalliger. Voor
wie er toen nog niet was: de wereld was in de greep van de Koude Oorlog. Kort
door de bocht: een wapenwedloop tussen de Sovjet Unie en de Verenigde Staten.
Mensen waren bang dat elk moment de atoombom kon vallen. Daar werden liedjes
over geschreven, en op school lazen we boeken zoals “On the Beach” van Nevil
Shute. In dit boek is “de bom” gevallen en de hoofdpersonen in het boek leven
in Australie waar de gifwolk naar toe aan het drijven is. Zij zijn de laatst
levende mensen op aarde, en weten dat hun laatste uren zijn ingegaan…… Pffffff
lekker verhaal he?
Moet je je voorstellen dat je als kind in zo’n sfeer op moet
groeien! Reken daarbij dat het bij ons thuis ook een soort Koude Oorlog was,
dus het was voor een gevoelig kind als ik echt niet makkelijk. Aan het begin
van mijn tienerjaren werd ik dan ook ernstig depressief. Zo erg zelfs dat ik
aan de anti-depressiva werd gezet. Kortom: mijn leven was op dat moment zwarter
dan zwart. Mijn moeder noemde het altijd “Weltschmerz”, oftewel: ik droeg het
leed van de wereld op mijn schouders.
Gelukkig is het met mij helemaal goed gekomen. Sterker nog:
ik ben een ras-optimist en dat is echt vanuit mijn binnenste hoor, dat is niet
gespeeld. Ik zie gelukkig in alles de zonzij en vind het leven prachtig. Maar
ik weet ook nog heel goed hoe het voelde om als kind zo ontzettend bang te zijn
voor het leven. Voor de grote boze buitenwereld.
En dát is nou precies waar Trolls over gaat: de vrolijke,
vredelievende trolletjes die bedreigd worden door de grote Bergens. De trollen
leven in een kleurige wereld (inclusief wolvilt!) boordevol muziek en
gezelligheid. De Bergens zijn somber en zwartgallig en geloven dat de enige
manier om je gelukkig te kunnen voelen
is een trol te eten.
In de film zijn verschillende kleine diepzinnige momenten
die mij recht in mijn hart raakten. Ik besefte dat het voor heel veel kinderen
op dit moment nét zo zal voelen als toen ik jong was: onveilig, somber en
keihard. De thema’s van nu zijn “buitenlanders”, vluchtelingen, het gebekvecht
van politici op de televisie, computerspelletjes waarbij je elkaar dood moet
schieten, terreuraanslagen
waar volwassenen over praten, enzovoorts,
enzovoorts. Het nodigt een kind niet uit om zijn hart open te zetten en het
leven vol vertrouwen zingend door te huppelen, zullen we maar zeggen. Ik hoor
bij heel jonge kinderen tot mijn schrik al vaak cynische en sarcastische
opmerkingen. Dat shockeert me echt, want in principe is mij altijd geleerd dat
cynisme en sarcasme niet begrepen werden door kinderen. Dat alleen volwassenen
dat deden. Het zegt voor mij heel veel over hoe ver veel kinderen van hun
gevoel af komen te staan. Dat zij hun onzekerheid, hun angst moeten verbergen
achter een hard schild. Net zoals Knoest (Branch) in de film dat doet.
Gelukkig komt het in de film (zoals het hoort) helemaal
goed: op het moment dat het het áller moeilijkste is en alle trollen hun vertrouwen
en blijheid verliezen, komt het keerpunt. Het is op dat moment dat een oud
nummer van Cyndi Lauper wordt gezongen: True Colors. Prachtig omgezet naar dit
verhaal. Zo goed zelfs, dat alle kinderen die om me heen zaten er helemaal stil
van werden. En bij mij stroomden de tranen over mijn wangen. Want ik voelde dat
kind in mezelf, dat met zo veel liefde en hoop op de wereld was gekomen en zo
veel kilte en onverschilligheid ontmoette. En ik kon alleen maar denken: wat
mooi dat de kinderen van nu die zich ook zo voelen nu deze boodschap mee
krijgen!
Want de boodschap van de film was dat blijdschap en geluk in
iederéén zit. En dat die enge boze vijand eigenlijk óók gewoon iemand is die
gelukkig wil zijn. Wanneer je je hart openzet en het toe wilt laten, kun je
gewoon allemaal gelukkig zijn. En inspireer je de ander misschien om het ook te
doen. Dúrf het maar! En weet je niet hoe? Begin dan gewoon met muziek en dans:
want dan gaat je hart vanzelf zingen.
Een prachtige boodschap. Niet alleen voor de angstige
gevoelige kinderen van nu, maar ook voor al die volwassenen die een beetje
vergeten zijn hoe ze bij dat onbevangen gevoel kunnen komen. Het is belangrijk
om deze boodschap te delen. Juist nu!
Dus….of je nu kinderen meeneemt of niet: ga lekker naar
Trolls en spread the happiness!
True Colors Cyndi Lauper
You with the sad eyes Jij
met je verdrietige ogen
Don't be discouraged Geef
de moed niet op
Oh I realize Oh
ik weet ook wel
Its hard to take courage dat
het moeilijk is om moed te hebben
In a world full of people in
een wereld vol mensen
You can lose sight of it all kun
je soms het zicht verliezen
And the darkness inside you en
het duister binnen in je
Can make you feel so small kan
je dan zo klein laten voelen
But I see your true colors Maar
ik zie je ware kleuren
Shining through er
doorheen schijnen
I see your true colors Ik
zie je ware kleuren
And that's why I love you en
dat is waarom ik van je houd
So don't be afraid to let them show Dus wees niet bang en laat hen
Your true colors jouw
ware kleuren zien
True colors are beautiful Ware
kleuren zijn prachtig
Like a rainbow Als
een regenboog….
Reacties
Een reactie posten