Heel Gezonde Mama - Over Leven

We hebben het vorige week gehad over alle gifstoffen in onze verzorgingsproducten, onze voeding, ons water, onze bodem... Waar ik het nog niet eens over heb gehad is de chemicalieen die er gebruikt worden in onze kleding en....onze intieme verzorging. En over dat laatste wil ik het vandaag hebben. Want dat is iets waar nog steeds heel veel vrouwen niet echt bij stil staan.  Ben jij zo'n vrouw die het liefst zo min mogelijk geld wil uitgeven aan haar maandverband producten? Ben jij zo'n vrouw die haar geld liever besteed aan goede producten voor de kinderen en dus bezuinigt op deze maandelijkse kostenpost? Geef jij liever geld uit aan de kapper of "iets leuks" dan aan je maandverband? Leef je op budget en is je maandverband de sluitpost? Je hoeft je echt niet te schamen als je op deze vragen ja hebt geantwoord. Dat deed ik voorheen precies hetzelfde. Ik kan het je niet kwalijk nemen. Echt niet. Ik heb het ook pas later ontdekt. Wat er werkelijk aan rommel in onze maand

  2020  De hele wereld is in de greep van de angst rondom een virus. De wereld zoals we het kenden “is niet meer”, we moeten wennen aan een nieuw normaal. Een nieuw normaal van geboden en verboden, maar blijkbaar ook een nieuw normaal waarin mensen recht tegenover elkaar staan. Waarin onze verschillen plotseling onoverkomelijk groot lijken te worden. En tegelijkertijd de verbroedering van mensen die “hetzelfde” denken ook steviger wordt. Een tijd van extremen, zouden we kunnen stellen. Het zal je intussen wellicht niet verbazen dat ik –en velen met mij- er van overtuigd ben dat de aarde en de mensheid een enorme ontwikkelingssprong aan het maken is. In de natuur is alles altijd in beweging. We gaan altijd vooruit, al vanaf de “Big Bang”. Expansie –groei- is de natuurlijke beweging en dus is er altijd verandering. Evolutie is niets anders dan dat: de beweging naar voren. Elke verandering geeft een vorm van stress Het gekke van mensen is echter dat ons brein juist is geprogrammeerd om

8 augustus. Vandaag is de dag waarop we internationaal stil staan bij de 25% van de mensen met ME die ernstig of zeer ernstig ziek zijn. In het engels: Severe/very Severe. Wanneer mensen zó ziek zijn, vind ik het beslist niet passend om nog over CVS (Chronisch Vermoeidheids Syndroom) te spreken. Dat is een klap in het gezicht van deze mensen die kampen met zulke zware klachten dat zelfs de doodgewoonste dagelijkse taken al niet meer uit  te voeren zijn (ernstig) of men als een "levende dode" in bed ligt, gevoed door infusen en verstoken van licht en geluid (zeer ernstig). Niet te bevatten dat dit als "moe" wordt omschreven.  Ik heb de afgelopen weken nagedacht over wat ik wilde schrijven vandaag. Moest ik eigenlijk wel iets schrijven? Wat kan ik zeggen over ernstige ME? Wie ben ik om daar iets over te zeggen? Maar het grootste probleem is dat degenen die het meest getroffen zijn, niets meer kúnnen zeggen. Zij hebben anderen nodig om hun verhaal te doen.

Oei oei oei......de frequentie van mijn blogs loopt hard achteruit. Ik ben me daar bewust van. Maar ik probeer het ook een beetje los te laten. Gelukkig schrijf ik veel op Facebook. Volg je me daar al? Nee? Nou, je kunt me hier vinden: www.facebook.com/SannaJonkhartHGM En ook op Instagram schrijf ik tegenwoordig blog achtige bijdragen. Wellicht ook leuk om me daar te volgen. Ik probeer op alle social media kanalen een beetje andere berichten te schrijven. Zo blijft het nog een beetje gevarieerd, nietwaar? Toch wilde ik deze onderstaande tekst met jullie delen. Want het beschrijft het dilemma van de mensen die weten dat onze gedachten, onze woorden, kracht hebben. Mensen die bezig zijn met The Law of Attraction bijvoorbeeld. Of gewoon bewust zijn van het feit dat "wat je aandacht geeft, groeit". Hoe doe je dat dan in de dagelijkse praktijk? Zeker als die dagelijkse praktijk betekent dat je geconfronteerd wordt met je chronische ziekte? Hieronder een tekst die ik schreef voor

Vandaag is hij jarig: mijn vader. Ik bedacht me dat hij 75 jaar is geworden. Wow... Bij die leeftijd dacht ik lang geleden aan kromme ouwe mannetjes met een wandelstok. Maar op één of andere manier denk ik niet dat mijn vader er nu zo uit ziet. Hoe hij er wel uit ziet? Ik heb geen idee! Ik herinner me zijn geur...een mengeling van after shave en sigaar Mijn vader en ik.... We hebben nooit een heel goede band gehad. Zelfs niet toen mijn ouders nog bij elkaar waren en wij dus in één huis woonden. Als ik terug kijk op die jaren, mijn eerste 14 levensjaren, zie ik een gezin dat als los zand aan elkaar hing. Ieder zat op een eilandje. Mijn moeder was chronisch ziek en mijn vader was vooral afwezig. Fysiek afwezig omdat hij fulltime werkte (zo was het in die tijd: moeders waren thuis, en vaders werkten), maar als hij thuis was, was hij er ook eigenlijk niet echt. Ik weet nog de momenten dat hij echt even een papa was: als ik bij hem op de fiets mocht zitten, of hij me mee nam naar Art

Afbeelding van David Mark via Pixabay Als je zo'n 23 uur per etmaal liggend in bed doorbrengt, krijg je alle gelegenheid om de wereld en het leven van een afstandje te bekijken. Doordat ik vooral heel veel moet rusten, en mij ook geestelijk niet te druk moet maken (want tenslotte is dat ook een inspanning) is het ook letterlijk allemaal op een afstand. Ik meng mij niet in grote discusssies en gesprekken, maar lees af en toe iets, en vang af en toe iets op. Vervolgens kan ik het "herkauwen" en tijdens mijn meditaties en rustmomenten komen er dan wel eens inzichten. En juist omdat ik er emotioneel niet zo bij betrokken ben, wordt het een soort van beschouwing die mij heel veel leert. Niet alleen over "het leven" en "de wereld", maar ook over mijzelf. Wat mij opviel de afgelopen dagen was hoe druk iedereen bezig was over "de grote storm" die er aan zou komen vandaag. Het regende waarschuwingen en gisteren was het in de winkels mega druk. W