Vaderdag

Vandaag is hij jarig: mijn vader. Ik bedacht me dat hij 75 jaar is geworden. Wow... Bij die leeftijd dacht ik lang geleden aan kromme ouwe mannetjes met een wandelstok. Maar op één of andere manier denk ik niet dat mijn vader er nu zo uit ziet. Hoe hij er wel uit ziet? Ik heb geen idee!

Ik herinner me zijn geur...een mengeling van after shave en sigaar

Mijn vader en ik.... We hebben nooit een heel goede band gehad. Zelfs niet toen mijn ouders nog bij elkaar waren en wij dus in één huis woonden. Als ik terug kijk op die jaren, mijn eerste 14 levensjaren, zie ik een gezin dat als los zand aan elkaar hing. Ieder zat op een eilandje. Mijn moeder was chronisch ziek en mijn vader was vooral afwezig. Fysiek afwezig omdat hij fulltime werkte (zo was het in die tijd: moeders waren thuis, en vaders werkten), maar als hij thuis was, was hij er ook eigenlijk niet echt.
Ik weet nog de momenten dat hij echt even een papa was: als ik bij hem op de fiets mocht zitten, of hij me mee nam naar Artis. Als hij voo me zong bij het naar bed brengen. Ik herinner me zijn geur: een mengeling van after shave en sigaar. Zijn prikkende baard als hij me knuffelde. En die knuffels....oh daar deed ik álles voor! Want mijn vader was niet zo knuffelig, zeker niet toen ik ouder werd. Later begreep ik waarom: zijn moeder was een heel afstandelijke vrouw. En dat is nog zachtjes uitgedrukt. Dan is het niet moeilijk om te bedenken dat mijn vader, die als jongetje dus niet zo'n heel warm nest heeft gehad, ook moeite heeft met het uitdrukken van zijn diepste emoties.
Mijn vader kon ontzettend grappig zijn. Hij was ook heel creatief. Maar oh oh oh, wat kon hij driftig zijn. En die drift kon zo maar ineens opzetten. En iéts in zijn houding veranderde als ik iets verkeerds deed. Dan nam hij afstand. Of hij werd boos. En als hij boos was, voelde je je het slechtste kind op de hele wereld. En dan wilde je er alles aan doen om het goed te maken. Dat hij in vredesnaam van je zou houden!

Vanaf dat ik een jaar of acht was, werd mijn vader steeds afstandelijker. Achteraf gezien begrijp ik dat hij moeite had met die leeftijdsfase. Hij kon niet goed tegen een kind dat aan het zoeken was naar haar eigen identiteit. Een eigen wil....een eigen stem. Een dochter voor wie papa plotseling niet meer persé de grote held is, maar die hem gaat zien als een persoon. Een mens, net als alle anderen. Die vragen gaat stellen bij zijn gedrag, of mening. Er veranderde iets en daar zijn we elkaar kwijt geraakt. Hij begreep mij niet, of de fase waar ik doorheen ging. En ik begreep niet wat ik fout deed.

Hoe dan ook.... In de puberteit kregen we grote ruzie met elkaar en ik heb hem jarenlang niet gezien. Het was een open wond voor mij. Ik had het totaal niet verwerkt. En ik zocht -oh cliché- in elke man een sterke schouder. Een vaderfiguur. Een thema wat mijn leven bijzondere wendingen heeft gegeven, zowel positief als negatief. Maar daarover schrijf ik een boek, dus dat houden jullie nog van me tegoed.
Op mijn 30e kreeg ik mijn eerste kind. En de vader van mijn kind, die wist hoe ik leed onder het gemis van mijn vader, heeft hemel en aarde bewogen om hem te vinden. En zo zagen we elkaar in 2002 voor het eerst sinds ik hem op mijn 18e uit mijn leven had gebannen.

Wanneer je iets verlangt wat je niet krijgt, wil je het hebben. Dan wordt het een obsessie

Ik weet het nog als de dag van gisteren. Wat was ik nerveus! Maar wat was het geweldig om elkaar weer te zien na zoveel jaren. En toen we na dat eerste bezoek terug naar huis gingen, liep ik op wolkjes. Ja echt.....het voelde eigenlijk zoals wanneer je verliefd bent.
Ach...het bleef een getroubleerde relatie. We hebben het volgehouden tot 2012. Het bleef altijd touwtrekken voor mijn gevoel. En er hoefde maar één dingetje niet volgens zijn normen te gaan, en daar was het weer: de afkeuring. Ooit vertel ik vast wel meer over wat er allemaal speelde (daar is het boek voor). Daar is deze blog niet de juiste plek voor. Maar het was pijnlijk....Hij en ik. Maar wat ik koester van die 10 jaren contact is dat ik hem als volwassene heb kunnen leren kennen. En als volwassen vrouw heb kunnen bekijken. En ik begreep hem. En dat.....Dat maakte dat ik hem uiteindelijk heb kunnen loslaten. Het grote verlangen was weg. En op de dag dat ik besloot de kar niet meer te trekken.....liep onze weg samen dood. Ik hoorde hem nooit meer. Maar dat deed geen pijn meer. Het was goed zo. Ik kon hem in liefde laten gaan.

Wanneer je iets niet krijgt, ga je het willen hebben. Dan wordt iets een obsessie. Mijn hele leven was een zoektocht geweest naar de erkenning, de onvoorwaardelijke liefde van DE man in mijn leven: mijn vader. Maar ik kreeg hem nooit. Althans.... Zo voelde het.

Het mooie van ouder worden is dat je objectiever kunt gaan kijken. Althans....als je bereid bent te reflecteren. En ik zie nu dat mijn vader heel veel van mij (en mijn zusje) heeft gehouden. En waarschijnlijk ook nog wel doet. Het was geen onwil, maar een onvermogen dat er voor heeft gezorgd dat hij geen goede, liefdevolle en beschermende vader heeft kunnen zijn. En natuurlijk: ook hij heeft een keuze gehad om met zichzelf aan de slag te gaan. Om het ánders te doen. Om wél voor zijn dochters in de bres te springen toen wij hem nodig hadden. Om wél te laten merken dat wij er toe deden. Maar.....hij deed het niet. En dat heb ik hem heel erg lang kwalijk genomen. Ik denk dat ik die tijd tussen 2002 en 2012 nodig heb gehad om hem echt te leren kennen. En om hem te kunnen vergeven. En vanuit onvoorwaardelijke liefde én vergeving te kunnen zeggen: "Ga maar." Ik heb hem op dat moment ontslagen van de onmogelijke taak om mij te helen. Mij "HEEL" te maken. Ik begreep dat de enige die dat kan, ik zelf ben. Hij was niet meer verantwoordelijk voor dat gat in mij. Die hunkering om gezien te worden. Want als ik die verantwoordelijkheid bij hem zou laten liggen, zou dat stuk in mij nooit geheeld worden. Dan zou het altijd een verlangen blijven. Een onbeantwoorde liefde, zou je kunnen zeggen. En die kracht....die moest ik terug nemen, niet weg geven. Dat was belangrijk voor mijn groei. En voor hem was het belangrijk dat ik niet iets van hem bleef eisen wat hij nooit zou kunnen geven.

"Mis je je vader dan niet?" wordt mij wel eens gevraagd. Ja, ik mis hem soms. Maar weet je. Ik heb hem mijn hele leven gemist. Nee, ik heb het ideaalbeeld gemist wat ik van een vader had. Mijn vader IS er. Hij is in mijn leven, of hij er zich bewust van is of niet. Elke dag, voor altijd. Want ik draag hem in mijn hart. En ik zie hem in mijn kinderen. Ik houd van hem en ben hem dankbaar voor alles wat hij mij gegeven heeft. Ik lach vol herkenning als ik mij mezelf zie opwinden over onrecht bijvoorbeeld. Of cynische brieven stuur naar een autoriteit. Wanneer ik met mijn dochter meerstemmig zing, hoor ik mijn vader (en mijn moeder) meezingen. En wanneer mijn zoon met precisie letters en lijnen tekent, of wanneer jongste dochter en ik zitten te freubelen met lijm en papier....Wanneer ik gezonde lekkere gerechten probeer te maken en gedurfde combinaties maak of onbekende ingredienten gebruik. Als ik de voorkeur geef aan holistische geneeswijzen en strijd voor vrije keuze binnen de medische zorg.....Dan zie ik mijn vader. En ik glimlach.

28 februari....Deze datum zal voor mij altijd vaderdag zijn. Op je gezondheid papa. Ik houd van jou.

💓