De stormen des levens....

Afbeelding van David Mark via Pixabay

Als je zo'n 23 uur per etmaal liggend in bed doorbrengt, krijg je alle gelegenheid om de wereld en het leven van een afstandje te bekijken. Doordat ik vooral heel veel moet rusten, en mij ook geestelijk niet te druk moet maken (want tenslotte is dat ook een inspanning) is het ook letterlijk allemaal op een afstand. Ik meng mij niet in grote discusssies en gesprekken, maar lees af en toe iets, en vang af en toe iets op. Vervolgens kan ik het "herkauwen" en tijdens mijn meditaties en rustmomenten komen er dan wel eens inzichten. En juist omdat ik er emotioneel niet zo bij betrokken ben, wordt het een soort van beschouwing die mij heel veel leert. Niet alleen over "het leven" en "de wereld", maar ook over mijzelf.

Wat mij opviel de afgelopen dagen was hoe druk iedereen bezig was over "de grote storm" die er aan zou komen vandaag. Het regende waarschuwingen en gisteren was het in de winkels mega druk. Want....zondag moest iedereen thuis blijven. Mijn oudste dochter, die op zaterdag bij een bakkerij werkt, vergeleek het met de drukte van voor de feestdagen. Ik was stomverbaaasd! Stel je voor dat het inderdaad een enorme storm wordt, hoezo moet er dan gehamsterd worden? Omdat je 1 dag niet naar buiten kunt? Naar mijn gevoel kreeg dit allemaal belachelijk dramatische proporties. Toch merkte ik dat ik er ook een beetje door werd aangestoken: toen iemand voorstelde vandaag iets bij me op te komen halen, zei ik: "weet je het wel zeker? Het schijnt niet veilig te zijn om naar buiten te gaan." Ik verbaasde mezelf, want inmiddels was het buiten best hard aan het waaien, maar als ik nog in gezonde doen was, zou ik ook gewoon naar buiten zijn gegaan. Zo erg was het nou ook weer niet.

En dat zette me aan het denken: ik kijk eigenlijk nooit naar het weerbericht. Ik kijk elke dag uit mijn raam en zie hoe het weer is. Daar kleed ik me op, en daar pas ik me dan aan aan. Zo is het leven ook elke dag weer een stukje verrassend. Het is een beetje "go with the flow": wat dient zich aan vandaag? Het geeft me een gevoel van verwondering en dankbaarheid. Zoals je als kind elke dag als een geschenk kon zien. Maar ik weet dat er heel veel mensen juist erg graag het weerbericht en buienradar volgen. Zodat zij hun dag een beetje in kunnen plannen. En dan is het vaak balen als de radar er naast zit!

Ik denk dat we in deze tijd gewend zijn dat we alles kunnen sturen. We kunnen van alles in plannen, verzekeren en als het achteraf tegen valt, hebben we garantie of kunnen we ook nog schadeclaims indienen. Ik weet dat wij jaren geleden zelfs een "slecht weer garantie" hadden gekregen bij een pretpark. Als het die dag regende, konden we een andere keer gratis terug komen. En inderdaad: we hebben er met plezier gebruik van gemaakt, want ons eerste bezoek was echt vreselijk verregend.
De keerzijde van dit alles is echter dat we niet meer zo goed gewend zijn om "met de stroom mee te gaan". Om te accepteren dat we niet alles in de hand hebben.

Mensen zijn boos en zelfs beledigd als een natuur-fenomeen er voor zorgt dat hun geplande vlucht vanaf hun vakantie-adres terug naar huis wordt gecancelled. Nog bozer als de luchtvaartmaatschappij ze niet kan vertellen hoe lang het zal duren voordat er weer gevlogen kan worden. Men klaagt steen en been als er iets niet gaat zoals men wil, en in sommige gevallen wordt men ook ongelooflijk kwaad. Ik bekijk al dit soort dingen van een afstandje, rustig in mijn bed en denk bij mezelf: "wat een stress!" En ja....ik denk dat dát precies is wat er aan de hand is.

Emotionele stress gebeurt wanneer we iets niet onder controle hebben. Eigenlijk zou je kunnen zeggen dat dit dus een vorm van angst is. Angst voor het onbekende. Het niet weten wat je te wachten staat. Het niet in de hand hebben van de eventuele gevolgen van wat er komen gaat. Het overgeleverd zijn aan.... Ja, aan wat? De grillen van het weer, de natuur, de overheid, je werkgever, de beurs, een of andere enge terrorist, je lichaam.....eh....het leven?

Afbeelding van ElisaRiva via Pixabay

Ooit zochten mensen houvast in Goden. In rituelen waardoor ze hoopten de nare dingen van het leven te kunnen afwenden. "Afkopen" misschien zelfs wel. Onderhandelen met iets wat naar hun gevoel hun leven bestuurde. En als het niet lukte, en het leven wat flinke klappen en bittere pillen uitdeelde, dan werd er óf gezocht naar iets wat men had fout gedaan (waarvoor je straf had verdiend), of men noemde het "de wil van God", en legde zich er bij neer. Natuurlijk was daar stress, pijn en verdriet, maar men wist dat het iets was waar men geen controle over had. Iets groters bestuurde het leven, en je kon maar zo veel doen. De rest was buiten je macht.
In deze tijd vinden we dat soort dingen een teken van naiviteit. Misschien zelfs een beetje achterlijk. De huidige mens is ontwikkeld, en geloven in een God is zoiets als in sprookjes geloven. Men keert de kerken en tempels massaal de rug toe en stort zich op de nieuwe hogere idealen: succes, aanzien, bezit, schoonheid en gezondheid. Eigenlijk zijn dit niet eens nieuwe idealen, maar wat anders is, is dat het nu allemaal binnen handbereik ligt voor een veel grotere groep mensen. En dat we hebben gemerkt dat we dit kunnen krijgen door hier zélf iets aan te doen. Door bijvoorbeeld hard te studeren en te werken krijgen we die fel begeerde baan.

Nee, nu geloven we niet meer in een oppermachtig wezen dat ons leven in de hand heeft. We zijn niet afhankelijk van zijn grillen, hoeven hem (of haar) niet te plezieren om gunstig te stemmen...Nee, wij creeren ons leven zelf! En dat is prachtig natuurlijk. We zijn eigenlijk zelf Goden geworden. En dat dat laatste niet zo ver van de werkelijkheid vandaan zit, bewijst wel dat de wetenschap de laatste jaren zelfs steeds meer ontdekt over de kracht van onze gedachten.

Maar er zit ook een kanttekening aan. Want wie een God is, zou eigenlijk ook de wijsheid moeten bezitten om met deze macht om te gaan. En daar wringt soms het schoentje. Niet altijd worden deze inzichten gebruikt met wijsheid. Vaak gaat ook het Ego er mee aan de haal. En vinden degenen die succes hebben, of schoonheid, of gezondheid dat zij dit volledig aan zichzelf te danken hebben. En kijken neer op degenen die dit niet bezitten. "Die hebben vast iets verkeerds gedaan", redeneert men dan. "Geluk dwing je af", is zo'n uitspraak die uit deze overtuiging voortkomt.

Maar dan...... komt de storm. Een grote boom valt op de blinkende nieuwe Tesla van één van deze geluks-afdwingers. Een ander moet zijn reisje naar Mallorca afblazen, want het vliegtuig kan niet vertrekken. Weer een ander wordt zo hard omver geblazen op de fiets, dat zij haar pols breekt. Stel je voor! Plotseling blijkt dat we toch niet álles in de hand hebben. Er zijn krachten die de onze te boven gaan. Blijkbaar is de natuur er zo één.
Sommigen worden kwaad: de voorspellingen moeten nóg accurater worden! De verzekering moet álles kunnen vergoeden (dus ook de "Act of God")! En de luchtvaartmaatschappij moet schadeloos stellen.

Jij en ik beseffen dat dit natuurlijk onzin is. En eigenlijk beseffen deze mensen dit waarschijnlijk ook wel. Maar het gevoel van controle hebben, van weten wat er komt is zó belangrijk. Zonder die houvast, worden we eigenlijk een beetje onzeker. Want als er iets is wat je niet in de hand hebt, zou het ook wel eens kunnen betekenen dat er nog méér is  wat je niet kunt bepalen! Wat een schrikbeeld!!! En zo is een aangekondigde storm plotseling een metafoor geworden voor alle tegenslag die het leven kan brengen en wat we zo veel mogelijk willen vermijden.

Ons brein is gemaakt om alle risico's zo veel mogelijk te voorkomen. We zijn geprogrammeerd om zo goed mogelijk te kunnen inschatten wat er in de toekomst kán gebeuren, zodat we dit kunnen voorkomen óf onszelf kunnen beschermen. Dit handigheidje breekt ons echter soms ook op. Het veroorzaakt onnodige stress. Want je hóeft jezelf niet altijd en overal maar tegen alles te beschermen. Ik denk dat de ontdekking van onze eigen kracht fantastisch is. We kunnen het voor zo veel dingen gebruiken! Maar wanneer we het gaan gebruiken vanuit het oerbrein (die dus alleen maar is gericht op overleven), gaan we handelen vanuit angst. En daar krijgt het Ego vervolgens alle ruimte. Want vanuit angst ben je alleen maar gericht op jezelf.
Ik denk dat we ons juist aan het ontwikkelen zijn naar 'het besef van éénheid. Naar het begrijpen dat álles en iedereen met elkaar samenhangt. Dát is de volgende stap in onze evolutie. Wanneer je vanuit dat bewustzijn leeft, is alles gebaseerd op liefde in plaats van angst. En dan krijgen gebeurtenissen een heel andere betekenis. Soms zijn gebeurtenissen precies dát: gewoon een voorval. En soms kan een gebeurtenis je leven een heel andere wending geven. Positief of negatief. Dat is niet altijd even leuk. Het doet soms pijn. Maar als je de wereld blijft bekijken vanuit het gezichtspunt van die onvoorwaardelijke liefde, durf je je ook over te geven aan "dat wat is". Omdat je weet dat het je ergens gaat brengen. Laat je meevoeren....laat je verrassen. En kijk dieper dan alleen aan de oppervlakte. Want dan zul je ontdekken dat die storm, die tegenslag je misschien wel het allergrootste geschenk heeft gegeven van je leven.

Mama Sanna 💓