OER of STOER? Ons oerbrein de baas...

 

2020 

De hele wereld is in de greep van de angst rondom een virus. De wereld zoals we het kenden “is niet meer”, we moeten wennen aan een nieuw normaal. Een nieuw normaal van geboden en verboden, maar blijkbaar ook een nieuw normaal waarin mensen recht tegenover elkaar staan. Waarin onze verschillen plotseling onoverkomelijk groot lijken te worden. En tegelijkertijd de verbroedering van mensen die “hetzelfde” denken ook steviger wordt. Een tijd van extremen, zouden we kunnen stellen.

Het zal je intussen wellicht niet verbazen dat ik –en velen met mij- er van overtuigd ben dat de aarde en de mensheid een enorme ontwikkelingssprong aan het maken is. In de natuur is alles altijd in beweging. We gaan altijd vooruit, al vanaf de “Big Bang”. Expansie –groei- is de natuurlijke beweging en dus is er altijd verandering. Evolutie is niets anders dan dat: de beweging naar voren.

Elke verandering geeft een vorm van stress

Het gekke van mensen is echter dat ons brein juist is geprogrammeerd om alles zo veel mogelijk bij het oude, het bekende te willen laten. Nieuwe dingen zouden wel eens gevaarlijk kunnen zijn, dus elke verandering geeft een vorm van stress. Dat is ons beschermingsmechanisme en dat stamt nog vanuit de oertijd, schijnt. Een lastig iets, want het houdt ons vaak tegen in onze eigen ontwikkeling, maar dat geldt ook voor de ontwikkeling van het grote geheel. Gelukkig worden we als mensen steeds bewuster en gaan ontwikkelingen toch door. Ze gaan zelfs steeds sneller, naarmate de mensheid groeit in haar bewustzijn. De ontwikkelingen in de laatste pakweg 100 jaar zijn daar een mooi voorbeeld van.

De angst voor nieuwe dingen is hardnekkig. Het zorgt er voor dat we ons vastklampen aan het oude bekende. Dit kan groei belemmeren.

Toch is er één ding waar we blijkbaar erg veel moeite mee hebben  om in te willen veranderen: het stukje van verantwoordelijkheid nemen voor de situatie waarin we ons bevinden. Zowel in het klein (ons persoonlijke leven) als in het groot (de gebeurtenissen op wereldschaal), verschuilen we ons toch vaak achter het excuus dat dingen ons overkomen. Of te groot zijn om iets aan te doen. Toegegeven: ik als Sanna, vrouw alleen kan weinig uithalen als de grote wereldmachten besluiten een oorlog te beginnen. Of als een orkaan besluit over een werelddeel te razen en alles te vernielen wat op zijn pad komt. Er zijn nu eenmaal dingen die gebeuren vanuit krachten (en machten) waar we als persoon geen controle over hebben. Maar wat we wel kunnen, is beslissen hóe we daarmee om gaan én: kijken naar ons eigen stukje in het geheel. Is er iets wat ik zelf kan doen om bepaalde omstandigheden te verbeteren?

Ik vind dat we wat dat betreft in een interessante tijd leven. En zeker nu ik door de relapse van mijn chronische aandoening al een tijdje aan de zijlijn van het leven mag meekijken, zijn er wel dingen die me erg zijn gaan opvallen. Wat mij vooral opvalt is dat we zo enorm in de details aan het verstrikt raken zijn, en de emoties zo hoog oplopen dat we de rode draad niet meer zien. Wat zeg ik? Rode draad? Ik zou bijna zeggen: rood zwaailicht! Er is zó veel aan de hand, en iedereen voelt zich met weer ándere zaken betrokken. Zo zal de één een passie hebben om voor het milieu te gaan, de volgende wil de vluchtelingen helpen,  weer een ander pleit voor plantaardig eten om de dieren te redden, een ander gaat voor wereldvrede, gelijke rechten voor LHBTI….enzovoorts, enzovoorts. Het lijken allemaal losse onderdelen. Maar ik zal geen holistisch coach zijn als ik niet het grote geheel zou zien. (En misschien helpt het ook, dat als je weinig energie hebt je gewoon graag de kern van de zaak opzoekt om aan te kunnen pakken ;) )

Als je ziet dat Piet niet anders is dan Hassan

Wat als ik zeg dat er in dat alles eigenlijk gewoon 1 grote overeenkomst zit? Namelijk: het is de mens die er een potje van maakt.

Ik  zie:

-de mens die niet alleen ver van de natuur verwijderd is geraakt, maar daarmee ook geen feeling meer heeft met zijn eigen natuur

- de mens die hierdoor geen verbinding meer heeft. Niet meer met de aarde, niet met zichzelf, maar ook niet meer met “de ander”. Uitgezonderd degenen die hem heel naast staan (en soms zelfs ook die niet meer).

- de mens die hierdoor zo in een vacuum lijkt te zitten dat er naar allerlei andere manier gezocht wordt om zich beter te voelen: macht, bezit en andere vormen van (materiele) zekerheden.

Gevolg: oorlogen, uitbuiting, vernietiging…Dit is natuurlijk helemaal geen nieuwe ontwikkeling. Het gaat zo al duizenden jaren. En elke keer vinden we nieuwe en efficientere manieren om dat gevoel van tekort op te vullen. En dit gebeurt op grote schaal door wereldmachten of grote bedrijfsstructuren, maar ook op kleine schaal. Denk aan de pestkop in de klas, discriminatie, vandalisme, verkrachting, straatvuil…..Of op nog kleinere schaal (persoonlijk): slechte voeding, verslavingen, incest… Ach het zijn maar een aantal voorbeelden.

Om de problemen in de wereld écht aan te kunnen pakken, zou het eigenlijk voldoende zijn als íedereen (maar dan ook echt niemand uitgezonderd) zou kunnen zien dat we één geheel zijn. Als je ziet dat Piet niet anders is dan Hassan. Als je ziet dat een moeder in Afrika net zo veel van haar kind houdt, als de moeder in Tjietsjerkstradeel…Hoe kun je  dan nog met elkaar vechten? Als de leiders van een land zouden beseffen dat de mensen in de straat zich net zo kunnen voelen als zij, en op zoek zijn naar geluk, net als zij….Hoe kunnen ze dan nog de wapens tegen hun eigen mensen opnemen? Of ze laten verkommeren van armoede?

Ik denk opeens aan koningin Marie Antoinette, die –zoals men beweert- zich totaal niet kon voorstellen hoe de mensen in de straten van Parijs doodvielen van de honger. “hebben ze geen brood? Dan nemen ze toch gewoon cake?” schijnt ze te hebben gezegd. Het is dát stuk ‘detachment”, het niet verbonden zijn, wat heel veel leed veroorzaakt. Het totaal niet door hebben dat elke actie effect heeft op het geheel. In het klein én in het groot. Je kunt geen gas blijven boren in Groningen en het gek vinden dat mensen woedend worden als hun huizen verzakken. Om maar een voorbeeld te noemen.

En zo zie ik* de huidige Corona crisis als een reactie van onze aarde. Moeder natuur heeft heel veel manieren om te zorgen dat evenwicht wordt hersteld. En laten we eerlijk zijn: dat evenwicht is al héél lang zoek. Als ik moeder aarde was had ik de mensheid al eeuwen geleden weg gevaagd ;) . Er móet iets veranderen om haar voortbestaan te garanderen. En dus….gebeuren er grote dingen. Dat is in het verleden ook zo geweest. Elke grote sprong in de evolutie ging gepaard met grote crises en/of rampen. Natuurlijke, maar ook door de mensheid begonnen. Blijkbaar kunnen we niet gewoon rustig evolueren, maar moet er een hele hoop bombarie aan voor af gaan. Kan dat ook te maken hebben met het feit dat we het zo moeilijk vinden om te veranderen?

En toch gaan we door...

We krijgen al zo lang waarschuwingen dat het niet goed gaat. Er sterven op dit moment 150 tot 200 diersoorten per dag uit. Per dag!! En toch gaan we door met vervuilen, beslaat onze ecologische voetafdruk inmiddels zo’n groot oppervlak dat we drie aardbollen nodig hebben en is de luchtkwaliteit in sommige steden zo slecht dat er smog alarmen moeten worden afgegeven. Op gezondheidsvlak zien we een enorme toename van chronische aandoeningen in de welvarende landen, de nummer 1 doodsoorzaak is nog steeds hart- en vaatziekten op de voet gevolgd door kanker. De geestelijke gezondheidszorg kampt ook al jaren met enorme wachtlijsten, dus ook mentaal kunnen we spreken van steeds meer disbalans. Natuurlijk zullen critici zeggen: daar zijn meerdere oorzaken voor. Ja uiteraard. Maar al met al komt het neer op: de balans is volkomen zoek. In alles.

En dan rijd ik door het centrum, waar ik mensen zie met mondkapjes op. Angstvallig afstand houden van elkaar. Bang voor een virus, die in iedereen kan huizen. Schichtig schieten ze door de winkelstraat, kopen hun kleding bij de Primark (lekker synthetisch met microplastics, goedkoop geproduceerd  in een lage lonenland met giftige verfstoffen waar de mensen in die fabrieken van alles van oplopen etc.), kopen een broodje plofkip bij de Subway en tanken nog even een mega grote Coca Cola bij de Mac. Intussen bellen ze naar huis om te checken of hun partner het ook al gezien heeft: “Joh, er is een aanbieding van Corendon: je kunt nu voor 500 euro naar Curacao! Wanneer kunnen we? Nee geen zorgen, je krijgt een gratis Covid test.” Ben ik nou de enige die ziet hoe krom dit alles is?

Zorg goed voor jezelf...Met de complimenten van de FEBO.... 

Ik kan het niet helpen de ironie van dit alles te zien. Jij?

Nu kunnen we met zijn allen heel boos worden op de overheid en theorieen verzinnen waarom ze geen voorlichting geven over het versterken van het immuunsysteem, en wél de horeca sluiten maar de vliegtuigen tot voor kort nog overal heen mochten. We kunnen weer gaan discussieren over de zin en onzin van mondkapjes, elkaar uitmaken voor egoist of schaap….Maar ik vraag je: kijk nou eens naar het grotere plaatje!

Je kúnt er niets aan veranderen: er is nou eenmaal een virus. Wát je daar verder ook van vindt. En toch… terwijl iedereen dáár doodsbang voor is, gaan we door met het vernielen van het milieu, elkaar én ons zelf. Je vecht voor jouw gevoel tegen een monster, namelijk Covid. Maar ál die andere monsters (die nog véél groter zijn!) voed je door ze te steunen met je geld en je gedrag. Ons koopgedrag bepaalt hoe de mensen in andere landen uitgebuit kunnen worden. Onze voedingskeuze bepaalt of we dieren in industriele parken moeten houden, of dat ze gewoon kunnen scharrelen in de wei. Of dat firma’s triljarden verdienen aan de verslaving van miljarden mensen over de hele wereld, met alle gevolgen voor hun gezondheid op de koop toe. Ons eetgedrag bepaalt of we ons lichaam versterken of verzwakken. Ons goedkope vliegticket levert tonnen CO2 op en luchtvervuiling die nu al te meten is in het bloed van pasgeboren baby’s.

Waar overkómt ons een situatie, en waar ligt ons eigen stukje? Dat is een thema die mij al heel lang interesseert. Er is één ding dat ik zeker weet: laat je keuzes niet afhangen van wat de reclameborden en regeringsleiders zeggen. Het is duidelijk dat hun belangen niet persé die van jou of van “de mensen” zijn, maar eerder die van hun eigen portemonnee. Regeringsleiders kijken naar de korte termijn. Maar zo werkt het niet. Als dit virus voorbij is, komt er wel weer wat anders. Zolang we niet aan de onderliggende oorzaken werken zal er altijd iets komen tot de balans is hersteld. En de grote multinationals? Die blijven jou graag voorzien van alle gemakken. Ten koste van de gezondheid en het welzijn van mensen, dieren en milieu. Om zélf de poen te kunnen binnen harken. 

Ik denk dat de volgende sprong in onze evolutie is dat we bewust worden van ons eigen aandeel in alles. Dat we ons weer verbinden. Met elkaar, met ons zelf én met de aarde. En misschien is de eerste stap in de goede richting: beseffen hoeveel effect jóuw keuzes hebben. Dus...blijven we OER? Of zijn we STOER? Durf jij? 

Sanna

*ach ja wie ben ik? Ik vind dat ik niet vanuit een ander mag schrijven, dus houd het lekker dicht bij mezelf. Maar dit idee komt natuurlijk niet zomaar uit de lucht vallen. Er zijn veel biologen, artsen, en andere wetenschappers die de opkomst van virussen en andere plagen zien als een natuurlijke reactie wanneer er een disbalans ontstaat in de natuur. Ik zou zeggen: zoek daar eens meer info over en vorm je eigen mening.

 

Meer weten? Inspiratie nodig?

Gregg Braden schreef een fantastisch boek waarin hij duizenden jaren oude voorspellingen van oude volkeren uit alle windstreken heeft verzameld over deze tijd. En waarin hij vergelijkingen trekt tussen verschillende grote bewustzijn-sprongen in de menselijke geschiedenis. In dit filmpje leest hij een fragment uit dat boek voor, wat alles zegt. Indrukwekkend!!!!

Boek: Fractal Time  (Uitgeverij Hay House)