Toen ik stopte met suiker (25 jaar geleden) was stevia
onbekend én verboden in Europa. Mijn natuurarts kon het mij geven “onder tafel”,
maar gek genoeg was dit niet als zoetstof, maar als ondersteuning voor wanneer
ik een lage bloedsuiker (hypo) had. Dan deed ik wat druppeltjes op mijn tong en voelde me beter. Toen ik
later meer leerde over dit product, begreep ik er niets van: stevia heeft een
G.I. (Glycemische Index) van 0, dus het verhoogt de suikerspiegel niet. Waarom
moest ik die druppeltjes dan nemen? Later hoorde ik dat er onderzoeken zijn die
aanwijzingen gaven dat stevia bloedsuikerregulerend zou werken. Bij mij werkte
dat inderdaad.
Stevia werd gezien als hét wonderproduct om het
geraffineerde suikerprobleem en alle gevolgen ervan te kunnen verhelpen. Wat
waren we blij toen een paar jaar geleden het groene licht dan éindelijk ging
branden! Maar inmiddels heeft stevia voor velen een bittere bijsmaak gekregen…Terecht
of onterecht?
Op de achtergrond van dit verhaal nog even iets verder in
op het verhaal over die Glycemische Index. Ik heb je in Jip en Janneke taal
uitgelegd dat dit iets zegt over de mate waarin je suikerspiegel stijgt. Ieder
voedingsmiddel kunnen ze zo’n G.I. cijfer geven. Dat cijfer is bepaald door uit
te gaan van het effect wat suiker (glucose) in ons lichaam heeft. Dat kreeg het
cijfer 100. Alles wat invloed heeft op de suikerspiegel kunnen ze vergelijken
met de snelheid van glucose, en dan wordt het dus een hoger of lager cijfer dan
die 100.
Zoals je eerder hebt kunnen lezen is het streven te
zoeken naar suikers die langzaam in ons bloed worden opgenomen. Hoe kom je daar
achter? Zoek de G.I. van de suikervervanger die je neemt. Dit staat vaak op de
verpakking, maar ook via internet kun je dit opzoeken. Er zijn hele lijsten
van.
Dit is de volgende stap in jouw “stoppen met suiker”
plan: we hebben de geraffineerde en verborgen suikers gevonden en verbannen, nu
gaan we ook in de natuurlijke suikers kijken naar wat de “betere” en minder
fijne vervangers zijn. Ik geef je hier de komende dagen wat achtergrond info,
zodat je zelf kunt kiezen wat het beste bij je past. Vandaag dus het
suikerzoete plantje “Stevia”.
Stevia is een plant met heel zoete blaadjes. Deze
blaadjes zijn de basis voor het zoetmiddel waar we het vandaag over hebben. Wat
Stevia zo bijzonder maakte en waarom wij “bewuste eters” met zijn allen zó
halsreikend uitkeken naar de goedkeuring ervan, was dat het 1) een natuurlijk
product was en 2) een Glycemische Index van 0 heeft. Daarnaast worden er
verschillende gezondheidsbevorderende eigenschappen aan toegeschreven (reden
3).
In de jaren zeventig van de vorige eeuw werd stevia in
Japan ontdekt als gezond zoetmiddel. Middelen als aspartaam werden daar
verboden, en stevia werd gezien als een gezonder alternatief. 40% van de
producten aldaar wordt gezoet met stevia. Wij hebben het pas sinds een jaar of
vijf legaal in de winkel liggen.
Onderzoeken
“Van de meer dan 500 studies die er over stevia en
stevioside zijn gemaakt, zijn er hooguit 4 geweest die negatief resultaat
opleverden. En de negatieve studies konden dan nog volleditg door latere,
correcter opgezette wetenschappelijke onderzoeken volledig weerlegd worden.”
Dit citaat komt van Dr. Geert Verhelst, een arts die zich al jaren toelegt op
het bestuderen van de effecten van geraffineerde suiker(s) en zoetstoffen.
Het is gek, dat we zo lang hebben gewacht op dit product,
en nu het er is opeens veel mensen een afkeer lijken te vertonen tegen deze
natuurlijke zoeter. Wat is er gebeurd? Even op een rijtje wat ik van mensen te
horen krijg:
-
Het is nog niet voldoende onderzocht
-
Het is niet natuurlijk, gewoon weer een zoetstof
-
Het is chemisch bewerkt
-
Het smaakt bitter
De antwoorden:
Dat het niet voldoende is onderzocht is dus volkomen
onterecht. Met meer dan veertig jaar ervaring en onderzoek (meer dan 500
studies!) is het zelfs beter onderzocht dan b.v. aspartaam (91 onafhankelijke
onderzoeken, waarbij 86 negatieve bevindingen).
Stevia is volledig natuurlijk: het is het extract van de
blaadjes van de stevia plant. Maar (en dit is een grote maar!!!!) omdat het een
heel gewild product werd, is er een complete industrie op gesprongen. Met het
gevolg dat er sneller, en goedkoper geproduceerd moest worden en combinaties
werden gemaakt met minder gezonde zoetstoffen. Het échte, natuurlijke stevia-extract
wordt aangegeven door de term “steviol glycosiden”. Helaas doen heel veel
producenten een piepklein percentage van deze steviol glycosiden in hun
product, en vullen het aan met maltodextrine of b.v. aspartaam. Toch staat er
met grote letters “STEVIA” op hun etiket. Trap er niet in!!!
Een goed, zuiver stevia product bevat 96 tot 98 % steviol
glycosiden en is aangevuld met uitsluitend inuline of erithritol (daarover
later eens meer). 100% steviol glycosiden kan niet gebruikt worden in onze
keuken: het is zó zoet dat het gewoon bitter smaakt. Niet lekker!
Zie je dus andere waardes op het etiket staan, dan is het
niet OK. Laten staan! Overigens merk je het ook al vaak aan de prijs. Stevia is
prijzig, dus het bestaat niet dat je een pot kunt kopen voor 2 euro… Sorry! Dat
neemt niet weg dat ze de prijs soms ook kunnen opdrijven, terwijl het toch
gewoon nepperij is. Lees dus áltijd het etiket!
 |
| check áltijd de ingredienten op de verpakking! |
 |
| De prijs verraadt ook al heel veel: zuivere stevia heeft een prijs! |
Chemisch bewerkt?
De “goede” stevia wordt op een heel natuurlijke manier
bewerkt. Ik ben zo vrij om hier een citaat te plaatsen van Monique van der
Vloed, die er een heel duidelijke blog over heeft geschreven. (www.moniquevandervloed.nl/stevia-drie-categorieen
) Een site die ik van harte kan aanbevelen, overigens!!!
De processen die zijn vervaardigd zijn meest natuurlijk gebleven en zijn
nodig om een suiker te verkrijgen die wel geschikt is voor consumptie. Velen
vragen zich af waarom stevia suiker wit van kleur is. Bij de meest zuiverste
vorm van bewerken worden de steviolglycosiden,die worden gewonnen uit de
blaadjes, met behulp van heet water uit de gedroogde blaadjes gewonnen. In
grote stalen tanks worden deze opnieuw met heet water vermengd en enkele malen
gereinigd,zonder enige bijkomstigheid van chemische hulpstoffen,enkel dus het
hete water. Dit proces ( met enkel heet water) duurt langer dan het reinigen
met een chemisch hulpmiddel. Het ruwe extract ( steviol) wordt vervolgens
gefilterd en ingedikt. Na dit proces houden we een wit poederachtige substantie
over: de stevia die we het meest kennen. Er zijn dus verschillende
bewerkings-processen,en daarom ook verschillende structuren in stevia: van
kristalsuiker tot poedervorm. Dit lijkt nog het meest op lichte
poedersuiker.Kristallen zijn meest zuiver. Deze soorten zijn meest geschikt
voor consumptie.Ze geven niet indirect/erg meteen een zeer bittere ( na) smaak.
Het is meest geschikt om mee te bakken Het is hittestabiel tot circa 200
graden,en geeft geen enkele karamellisering bij het verhitten.
De goedkope stevia wordt met chemische hulpstoffen
ge-extraheerd. En dan heb je inderdaad gelijk dat het een chemisch bewerkt
product is.
Tot slot: de bittere smaak. Ja, ik kan dat inderdaad
beamen. Wanneer je stevia gebruikt als gewone suiker en er kwistig mee
omspringt, geeft het een bittere nasmaak. Dit is ook één van de redenen waarom
ik niet alleen stevia gebruik in mijn recepten. Maar als ondersteunend ingrediënt
vind ik het nog steeds een fantastisch product.
Toch heeft Heel Gezonde Mama op dit moment alle stevia
uit haar bakmixen gehaald. En dat is omdat stevia door alle commotie die er
omheen is gekomen heel veel mensen afschrikt. Zó ontzettend jammer! Maar door
voorlichting zoals dit blogje, en door mensen zoals Monique van der Vloed en
Geert Verhelst die er ook zo bevlogen over kunnen vertellen, hoop ik dat stevia
snel haar terechte ere-plekje van de natuurlijke zoeters weer mag terug
krijgen. We hebben er tenslotte lang genoeg op gewacht! Laten we dit prachtige
plantje niet het verdomhoekje in sturen, alleen maar omdat er van die
geld-beluste producenten zijn die het kapot maken. Informeer je zelf, bekijk de
etiketten goed en ga voor de échte stevia!
Reacties
Een reactie posten